بیدار خوابی با اعمال شاقه

اگر من از یک چیز بیش از مسافرت با اتوبوس تنفر داشته باشم آن فیلم های اتوبوسی ست . از همه گردن دردها و کمر دردها و بچه های کوچک نق نقو و پیر مردهایی که هر 10 کیلومتر باید یک بار مستراح بروند و از حاجی صلواتی ها و از دختر پسرهای بی جنبه و از آنهایی که با موبایلشان جواد یساری روی اسپیکر گوش می دهند و کسانی که پشتی صندلی شان را تا روی شکم پشت سری خم می کنند – اصلا هم توجه ندارند و اعتراض به این مسئله را نداشتن فرهنگ طرف مقابل می دانند - و زن و شوهر هایی که جایی بهتر از صندلی های اتوبوس برای حل اختلافات زناشویی سراغ ندارند و از هزار کوفت و زهر مار دیگر می توان گذشت اما از این یک فقره فیلم اتوبوسی عمرا نمی توان گذشت .

مدتها پیش پی بردم اینکه خودم را در طول روز خسته کنم تا شب در اتوبوس خواب به چشمانم بیاید راه گشا نیست . بنابراین اخیرا خیلی انرژیک در اتوبوس حاضر می شوم و شق و رق تمام مسیر را صاف توی صندلی نشینم . از حسودی می ترکم نسبت به آنهایی که زانوانشان را روی صندلی جلویی گذاشته و کمر را روی نشیمنگاه و سر را به پشتی صندلی تکیه می دهند و به خواب آسوده ای فرو می روند همچون جنینی در رحم مادر .

یک چنین وضعیتی در اتوبوس انسان را ناچار می کند که چشم به جعبه جادو بدوزد . ولی چه نصیبش می شود ؟

سناریو اول : دختر پولدار و پسر بی پولی که عاشق هم می شوند ! پسر عموی دختر که خواستگار دختر است دمار از روزگار پسر در می آورد ! او را به ایدز مبتلا می کند ! پسر که از دست خواستگار کینه توز خلاص شد بعد از اینکه می فهمد به ایدز مبتلا شده دختر را ترک می کند و برای قدم زدن به ساحل دریا می رود ! دختر که هنوز مهر پسر از دلش بیرون نرفته به ساحل می رود و چون اثری از پسر نمی بیند فکر میکند او خود کشی کرده خود را به آب می زند ! پسر که معلوم نیست از کدام گوری برگشته تکه لباس سیاهی بر آب می بیند ، او هم به آب میزند ! در چنین مواقعی بر حسب قاعده خورشید باید غروب کند تا صحنه رمانتیک تر شود اما... طلوع می کند!

سناریو دوم : با حضور یک عدد ایرج نوذری و چندین بچه قد و نیم قد و یک مشت آهنگ مزخرف و فیلم نامه ای که از هزارتوی ممیزی در آمده به سراغ ساختن کپی – حیف است صفت آبکی – فیلم صدای موسیقی (the sound of music) می رویم . برای روان کریستوفر پلامر و جولی اندروز چه دعاها که نکردم . اگر تا به حال زنده اند حتما با دیدم این فیلم رهسپار سفر آخرت می شوند .

سناریو سوم : اصلا نیازی به زحمت نیست ... شما جواد رضویان را در قامت کارگردان و بازیگر دارید . می ماند یک احمد پور مخبر که آنهم حی و حاضر است . در این گونه مواقع نگاه کردن به بغل دستی که در خواب ناز تشریف دارند و آب دهانشان از لب و لوچه آویزان است شرف دارد به تماشای فیلم .

سناریو چهارم : پخش یک فیلم خارجی پر از جک و جانور های غول آسا ، یک جنگل بارانی و پسر دخترهای جوان بی عقل!