برای علک

نبودی، نامه چهارخطی برایمان ننگ شده. درش چه راحت بی تو پلمپ شش دانگ شده. دیوار هفت رنگش در نبودت چقدر کم رنگ شده. مصدق حالا نگاهش کمی سنگ شده.

نیستی که ببینی حالا سیگار کشیدن ما با دوربین همراه شده. دوربینی که 360 درجه می چرخد، روی جایی که می نشستی ثابت شده. گمانم هراس صدایت در دلشان که نه، در تنشان زنگ شده.

نمیدانی که چهارراه رفتن، دنبال خاطره ای از تو گشتن شده. انگار چیزی از سکوهای پارک دانشجو کم شده. سربازی که دنبال دختر می گشت آن شب، دلش برایت خیلی تنگ شده.

نمیدانی که بادمجان خوردن کاری عجیب سخت شده. آشپزی برای همه نوستالژیک تر شده. ماکارونی بی تو بی رنگ شده. چای نبات از طرفدارانش کم شده. مسئول بوفه نگران طرفدار پروپا قرص رنگارنگ شده.

میدانی دیگر کوه رفتن، بی تو دلنچسب شده. تحمل سنگ هایش بیش از حد سخت شده. جوجه کباب از کنسرو بادمجان تلخ تر شده. حالا تحملت برایمان مثالی خوش آهنگ شده.

کلاه گذاشتن شکل تو بودن شده. سیبیل گذاشتن با تو بودن شده. بی صدا خندیدن مثل تو بودن شده. فوت کردن سیگار، بعد از روشن کردنش، حالا خاطره ای پررنگ شده.

من مراقبم! کسی هنوز جرئت ندارد سیبیلش را تاب دهد.