دریای درون - الخاندرو آمنه بار

قتل ترحم آمیز یا اتانازی یکی از مقوله های حقوقی پزشکی است و از اهمیت زیادی برخوردار است . قتل ترحم آمیز شامل انجام دادن اقداماتی یا ترک فعالیت هایی است که صریحا موجب مرگ بیمار می شوند . نکته ای که در این خصوص قابل تامل است انگیزه مرتکب در این گونه خاص از قتل است به این صورت که فرد مرتکب از روی انسان دوستی به زندگی بیماری لا علاج پایان می دهد تا بیش از درد نکشد به همین خاطر این نوع قتل در تضاد آشکار با رسالت پزشکی قرار نمیگیرد . قتل ترحم آمیز در کشور های بلژیک ، لوکزامبورگ ، سوئیس ، هلند و۳ ایالت اورگان ، واشینگتن و مونتانای آمریکا مجاز می باشد .

رامون سم پدرو سر زنده ای روی بدنی مرده بود ، این نفسیر بی رحمانه ایست اما رامون خود را ابنگونه می دیدید . ذهن او از بیشتر مردم بهتر کار میکرد ، عکس العملهایش سریع و لبخندش گرم بود با این حال بدن او از گردن به پایین یک تکه گوشت بی مصرف بود . رامون در جوانی از صخره ای به درون آبی که عمقش را اشتباه تخمین زده بود شیرجه زد و سر خود را به کف آب کوبید . خانواده رامون او را دوست داشتند و در ۲۹ سالی که رامون به این شکل سپری کرد به بهترین شکل او را همراهی کردند ، رامون آنها را بردگان ذهنی و جسمی بیماریش می دانست با اینکه خانواده اش با این نظر مخالف بودند . تننها مشکل رامون این بود که با اینکه از لحاظ ذهنی آماده خودکشی بود از لحاظ بدنی قادر به انجام آن نبود . بنابراین مبارزه ای را برای بدست آوردن حق خودکشی آغاز کرد تمام دادگاههای رده پایین و بالای اسپانیا و همچنین کمیته حقوق بشر واقع در استراسبورگ هم به او کمکی نکردند . تا اینکه در سن ۵۵سالگی رامون که از تلاش در این راه هیچ سودی نمی دید تصمیم گرفت با کمک دوستان خود نقشه اش را عملی کند ، او به بهانه سفر به آپارتمانن دوستانش رفت و کارهای خود کشی اش را چنان تقسیم بندی کرد و به دوستانش سپرد که هیچ کدام به تنهایی و مستقیما مسئول مرگ او نباشند سپس در حالیکه در دوربین فیلمبرداری آخرین گفته هایش را ضبط می کرد با سیانید پتاسیم خودکشی کرد .

تمام اینها بهانه ای بود برای گریز به فیلم زیبای دریای درون به کارگردانی الخاندرو آمنه بار . فیلم از آن دسته فیلمهایی است که داستانی بی نهایت سر راست و ساده و بدون پیچیدگی های روایی دارد و از یک ساختار خطی برای پیشبرد داستان استفاده میکند . داستان فیلم درباره رامون سم پدرو ست ، شخصی که در یک عبارت ساده میخواهد از وضع بغرنج خود خلاص شود و راه آن را در خودکشی میبیند اما به خاطر وضعیت جسمانی خود قادر به انجامش نیست و به همین دلیل باید از راه قانونی و به کمک دوستان خود دست به خودکشی بزند . فیلم که در فضایی به دور از سینمای هالیوود ساخته شده و فاقد زرق و برق لازم این سینما ست به راحتی مستقیما با احساسات عمیق انسانی تعامل برقرار میکند . خاویر باردیم .که نقش رامون سم پدرو را بازی میکند با گریمی فوق العاده در قالب رامون باور پذیر شده و بازی دل انگیزی ارائه میدهد . تمامی این مولفه ها باعث شده که فیلم جایزه اسکاربهترین فیلم غیر انگلیسی زبان را در سال ۲۰۰۴ از آن خود کند .

رامون در تمام فیلم لبخندی از سر مهربانی برلب دارد ، لبخندی که بیننده می داند فقط نقابی بر چهره خسته رامون است که آن را به خاطر اطرافیان پوشیده است ، چشمان آبی رنگش برگردان دریای درون رامون است . رامون با ذهنی صریح زندگی را نه یک التزام بلکه یک حق برای خود می داند .

الخاندرو در این فیلم علاوه بر کارگردانی ، موسیقی فیلم را نیز تنظیم کرده است . به راحتی میتوان فهمید چرا سکانس پرواز خیال رامون از پنجره اتاقش ، بر روی مزرعه ها و کوهها تا دریا با صدای تکرار نشدنی پاواروتی به این حد تاثیر گذار از آب در آمده است .