کودک آزاری قانونی

ماده ۱۱۷۹ قانون مدنی:

ابوين حق تنبيه طفل خود را دارند ولي به استناد اين حق نمي‌توانند طفل خود را خارج از حدود تأديب، تنبيه نمايند.

ماده 59 قانون مجازات اسلامی:

اعمال زير جرم محسوب نمي شود:

1- اقدامات والدين و اولياء قانوني و سرپرستان صغارومحجورين كه به منظور تاديب يا حفاظت آنها انجام شود مشروط به اينكه اقدامات مذكور در حد متعارف ، تاديب و محافظت باشد.

2- هر نوع عمل جراحي يا طبي مشروع كه با رضايت شخص يااولياء يا سرپرستان يا نمايندگان قانوني آنها و رعايت موازين فني و علمي و نظامات دولتي انجام شود در موارد فوري اخذ رضايت ضروري نخواهد بود

3- حوادث ناشي از علميات ورزشي مشروط بر اينكه سبب آن حوادث نقض مقررات مربوط به آن ورزش نباشد و اين مقررات هم با موازين شرعي مخالفت نداشته باشد .

ماده 220 قانون مجازات اسلامی:

پدر يا جد پدري كه فرزند خود را بكشد قصاص نمي شود و به پرداخت ديه قتل به ورثه مقتول و تعزير محكوم خواهد شد .

**************

مثل تمام مواردی که نشان از نا بسامانی اجتماعی در ایران دارد آمار و ارقام رسمی در این مورد نیز سکوت کرده اند. تنها آمارهای رسمی جدیدی که من توانستم پیدا کنم مربوط به سال 86 و رشد 5.3 درصدی کودک آزاری نسبت به سال 85 است (تابناک) و همچنین افزایش تماسهای مربوط به کودک آزاری به بهزیستی در 6 ماهه نخست سال 88 که 144565 مورد بوده است در حالیکه کل گزارشات رسیده در سال 87، 52 هزار مورد بوده (الف).

کودک آزاری جسمی، کودک آزاری عاطفی، کودک آزاری جنسی، بی توجهی به کودک، بهره کشی اقتصادی و بد رفتاری آموزشی همه زیر عنوان کودک آزاری قرار می گیرند. با این حساب احتمالا آمار کودک آزاری باید بسیار بیشتر از اینها باشد. آن چه در مورد کودک آزاری به نسبت دیگر خشونت ها ضعف قوانین تنبیهی و تعریفی است. حق تنبیه برای والدین ایرانی مجاز شمرده شده اما هیچ گونه حد و مرزی برای اعمال این تنبیه مشخص نشده است. حتی در اوج بروز این خشونت که قتل فرزند توسط پدر باشد هم قانون به نوعی به پدر حق مالکیت جان فرزند را می دهد و او را در برابر اشد مجازاتی که در قانون ایران برای قتل نفس پیشبینی شده بیمه می کند.

هنجار های اجتماعی از طریق کنترل اجتماعی و یا فشار های اجتماعی در افراد جامعه نهادینه می شوند. فشارهای اجتماعی از طریق رسانه ها و آگاهی بخشی صورت می گیرد که در این مورد به زعم مسئولین آگاهی بخشی رفتارهای نابهنجار اجتماعی سیاه نمایی تلقی می شود. کنترل اجتماعی هم از طریق ایجاد قانون میسر است که ضعف قانونی در این مورد به خوبی روشن است.