کافه عکس

نمیدونم چی شد که حس ماجراجویی من گل کرد و تصمیم به انجام این کار گرفتم . با خودم گفتم حتما باید همه کافه های تهران رو برماینکه کافه رفتن ماجراجویی حساب میشه یا نه با من مربوط نیست ، تا اون جاییکه به اینجانب مربوط میشه رفتن از طرشت به قیطریه خودش یه پا کشف قاره آمریکاست . همین که نقشه رو بر میدارم ترکیبی از مترو، اتوبوس ، تاکسی و تاکسی موتور رو تو ذهن خودم ردیف میکنم تا برسم به کافه حس ماجراجویی من رو ارضا میکنه . با پرس و جو از چندین آدم اهل فن و سینه سوخته و یه مقدار گشت و گذار اینترنتی به مقصود رسیدم . حالا فعلا اسم و رسم و آدرس ۲۵ تا از این کافه ها رو در آوردم تو دفترچه یادداشت کردم ایشالا آسیاب به نوبت .

دیروز قرعه به نام کافه عکس افتاد . . کلی از این طرشت خراب شده که محل خوابگاه ما باشه دوره اما وقتی عزم ما جزم بشه اون سر دنیا که نه اون سر تهران بود بلاخره یه جوری میریم .. تقاطع میرداماد - ولیعصر , مرکز خرید اسکان جایی بود که باید میرفتیم حدودا یه ایستگاه اتوبوس بالاتره از میدون ونک ، بگذریم که سوتی دادیم و ۲ ایستگاه بالاتر پیاده شدیم بعد همه این راه رو پیاده برگشتیم . بعد از اینکه رفتین داخل مرکز خرید یه راست میرین طبقه زیرین و تو یه کنجی از کنج هاش دنبال اسم سر و ته کافه عکس میگردین .یکی از نگرانی هایی که هنگام دخول به کافه بش مبتلا میشم مواجهه با کافه ای که سیگار کشیدن درش ممنوعه . فلواقع الان هر کافه ای میری اعلان سیگار کشیدن ممنوع است رو میبینی اما تا میشینی پشت میز ویتر برات یه زیر سیگاری میاره . وقتی از پشت شیشه ها یه نگاه به کافه که دوبلکس حالت باشه انداختم سیگاری دست مشتریهای کافه ندیدم و نگرانیم مضاعف شد قلبم شروع کرد تند تند تپیدن که بیا این همه راه اومدیم حالا دود تو کافه قدغن ! خدا خدا کنان که اینجوری نباشه رفتیم تو و صد البته شکر تا نشستیم ویتر برامون زیرسیگاری گذاشت و نفس حبس شده رو دادم بیرون .

کافه عکس گوشه دنجی ست که شما را مفت و مجانی به یک گالری عکس میبره فقط کافی ست سری بچرخونید تا با دیدن عکسهای قاب شده روی دیوار از گالری کافه عکس بازدید کرده باشید . عکسها متعلق به هنرمندان عکاسی ست اما انتظار نداشته باشد که عکسهایی از هنرمندان مشهور اونجا به نمایش گذاشته شده باشه . معمولا هر هفته عکسهای یک هنرمند در این کافه نمایش داده میشه و باور کنید خیلی لطف داره آدم نشسته روی صندلی ، با یک استکان چای یا یک فنجان قهوه ، سیگاری بر گوشه لب همراه با شنیدن موسیقی به تماشای عکسها مشغول باشه تا در یک گالری شلوغ و صد البته ایستاده .

ما که نشستیم تو کافه سیگاری آتیش زدیم و نگاهی به منو انداختیم دچار سکته قلبی خفیف شدیم زیرا که قیمت ها حداقل ۵۰۰ تومان گرونتر از جاهای دیگه بود . برای من که هرجا میرم قهوه سفارش میدم از لحاظ قیمت خیلی فرق نمیکنه اما اینبار انتخاب از جهت دیگری سخت شده بود . هر جور قهوه ای که تصور کنید ( ترک ، فرانسه ، اسپرسو ،... ) در ۳ مارک مختلف عرضه میشد که الان فقط یکی از معروف ترین هاش که استارباکس باشه یادم مونده ، ما هم که دیدیم یارو قلم به دست منتظره از خیرش گذاشتیم و به چایی قناعت کردیم و چقدر خرسند شدیم از اینکه چای دم کرده بود نه چای کیسه ای . هنوز برای آبمیوه سفارش دادن کافه وینو به همه جا ارجحیت داره ، الحق والانصاف یک لیتر آبمیوه جلو شما گذاشته میشه که بیشتر از نصفش رو عمرا بتونید بخورید .

به طور اتفاقی وقتی ما تو کافه مشغول تماشای عکسها و صرف چایی دم کرده بودیم یک لحظه گوشام تیز شد ، درست میشنوم ؟ ... هنوزم مطمئن نیستم اما گمون کنم آهنگی از پری زنگنه داشت پخش میشد یکی از محبوب ترین خواننده های من ... لای لای لای لای ، گل لاله ، پلنگ در کوه چه می ناله ... کاش صداشو کمی بلند تر کرده بود . حسابی با این آهنگ رفته بودم تو حس ، سیگار هم گرفته بود ما رو که چشمم افتاد به یه آشنا و عیشم کوفتم شد با اینکه نه من نگاش کردم نه اون منو نگاه کرد اما همه لطف کافه تو یه لحظه از دست رفت .

کافه وایرلس هم داره و اگر این لپتاپ زپرتی هم راهم بود از همونجا این پست رو ارسال میکردم .