بهت تنها نامی است که به احساسم زمانی که خبر
شهادت سید علی موسوی را شنیدم، می دهم. بهت از آنکه چگونه رای مردم دزدیده شد. چگونه اعتراض شرافتمندانه مردم "فتنه" نامیده شد. بهت از آنکه چگونه
معترضین به خاک و خون کشیده شدند و بهت از عاشورا!
عاشورایی که صحرای کربلایی که آقایان روضه اش را
همیشه می خوانند در جلو چشمانم شکل می گرفت. عاشورایی که کودتا رنگ خشونت خود را
عیان کرد. عاشورایی که حاکمیت ابایی از حرمتش نداشت و خیابان را صحنه خون ریزی
کرد.
در شگفتم از حکومتی که برای هر فعال سبزش هزار
عکس از حضور در تجمعات پیدا می کند اما قاتل سید علی موسوی را پیدا نمی کند. حکومتی که فردی بیگناه را به جرم قتل یک بسیجی دو سال در زندان نگاه می دارد اما
برای شناسایی قاتل یک شهروندش گامی به پیش بر نمی دارد. حکومتی که خود را از اتهامات
مبرا می داند اما گناهکار را نشان نمی دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر